Mourinho gitti, Fenerbahçe güneşi yeniden doğdu

Mourinho gitti, Fenerbahçe güneşi yeniden doğdu.

Mourinho’lu uzun bir kışın ardından sarı-lacivert semalarda sabahın ilk ışıkları belirdi. Değişim rüzgârları, onun gölgesini geride bırakıp esti; Fenerbahçe bu rüzgârla kanatlanan yırtıcı bir kuş gibi deplasman yoluna düştü. Karşılarında Başkent ekibi Gençlerbirliği’nin mütevazı ordusu vardı; fakat Fenerbahçe’nin yüreğinde bu gece mütevazılığa yer yoktu.

Saha daha ilk dakikalarda sarı ve lacivertin fırça darbeleriyle boyandı. El Nesyri savaş meydanına inmiş bir gladyatör gibi oynadı; İrfan Can, her dokunuşunda şimşek çaktıran bir coşku taşıdı topa. Sağ kanatta oyunu bir satranç ustasının sakinliğiyle yönetti; ne acele etti, ne de bekledi. Futbola duyduğu özlem her hareketinden belliydi.

Arşi Brown fırsat kollayan bir avcı sabrıyla oynadı. 

Skriniar, defanstan çıkarken paslarını ağırdan aldı; oyuna bir heykeltıraşın sabrıyla şekil verdi. O sabır Fenerbahçe’nin öfkesini törpüledi belki ama takımın oyununu olgunlaştırdı.

Nene, topla ilk buluşmasında sahaya bir kıvılcım düşürdü. Çabukluğu ve zekâsıyla golünü atarak Fenerbahçe’nin ruhuna dinamizm kattı.

Alverez ise başka bir hikâye yazdı bu gece. Riskten uzak durdu; pas yaptı, boşluklara sızdı, kendini doğru yerlerde gösterdi. Seyirci, ondan şimşek çakmasını bekledi ama o, gökyüzünde sessizce süzülen bir yıldız gibiydi. 

Cesur muydu, yoksa temkinli mi? Bu sorunun cevabı hâlâ sahada saklıydı.

Ve Talisca… Gecenin sönük yıldızlarındandı. Sahada parlaması beklenirken ışığı puslu bir ay gibi soluktu. Bu oyun arzusu, bu oyun şekli ona yakışmadı; ruhu sanki başka bir diyarda dolaşıyor, bedeni sadece yeşil çimlerin üstünde süzülüyordu. Taraftarın sabırsız bakışları onun gölgesini daha da büyüttü.

Ama bu gece Fenerbahçe’nin gecesiydi. Tribünlerden yükselen sesler Kadıköy’den kopup gelen bir meltem gibiydi.

Mourinho’nun soğuk gölgesi artık mazide kaldı; Fenerbahçe, Ankara’da Atatürk’ün ışığı altında kendi destanını yeniden yazmaya başladı.