Günler geçmiş, yıllar geçmiş, tarih
yaprakları sararmış ne yazar.
Her karış toprağında binlerce şehit
yaşar.
Yer yüzü var oldukça Çanakkale
geçilmez, şehitler ölmez.
Çanakkale’de hiç düşünmeden kendi
vücudunu siper eden askerim, sen rahat uyu!
Yedi Cihana yetecek kadar yazdığın
destan, mas mavi gök kubbesinin altında Ay Yıldız Bayrağı dalgalandırır durur.
Martın 18’i kara kışın can elinde
düşmanı vurdun oracıkta. Geçilmez bu boğaz diye haykırdın yedi Cihana.
Ne kurşunun, ne topun tüfeğin acısını
duydun, siper ettin gövdeni, yüklendin mermiyi, fırladın siperinden düşman ile bire
bir cenge. Atılan top mermilerinin
arasında, karla karışık tipinin içerisinde ölüm saçan, kafa göz, gövde, bacak,
kol, el, ayakların ayrı ayrı savrulduğu meydanda ölmedin
yiğidim, vatanı kurtardın.
Gökten indi melekler koştu yardımına.
Tekbir sesleri ile Kürd’ü, Türk’ü, Laz’ı, Alev’isi, Çerkeş’i el ele
verdiler Çanakkale geçilmez dediler,
geçilmedi Çanakkale. Düşman döküldü denize.
Dağlar, taşlar, denizler top mermileri ile yanarken ey şehit yiğidim,
vatan uğruna ananı, bacını, evladını yüreği yanık bıraktın. Fakat vatanını
kurtardım şehidim.
Uyan Milletim uyan !
Bugün 18 Mart Çanakkale destanının yazıldığı gün.
Cihan Taşcı
16.03.2016
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder